من باقر اصفهانی هستم در سال 1335 متولد شدم پدر بزرگی داشتم که روحانی متفکر و فاضل بود کتابهای بسیاری را مطالعه می کرد مادرم هم از او آموزش می دید و من تحت تاثیر مادرم بودم . مادرم نقش تعیین کننده ای در زندگی من داشت . مطالعه کردن در خوانواده ما یک فرهنگ بود . من پنج خواهر دارم و تک پسر خانواده هستم. بچه دوم خوانواده هستم و بسیار تحت تاثیر خواهر بزرگم که بسیار درسخوان و اهل مطالعه بود و در حال حاضر از پزشکان مطرح کشور است قرار داشتم . من بسیار کنجکاو بودم و تمام مسائل برایم مهم بود . مثلا یادم می آید زمانیکه پدرم برای اولین بار در سال 1340 ماشین فولکس خریده بود ، فندک ماشین برایم عجیب بود نمی دانستم که داغ می شود عادت داشتم هر چیزی را با دندان تست کنم . متاسفانه فندک را روی لبم گذاشتم و لبم به شکل دایره به شدت سوخت  . یادم می آید که به کارهای فنی علاقه زیادی داشتم هنوز هم علاقه مندم به خصوص  به مکانیک . مثلا موتور ماشین پدرم را همیشه باز می کردم نه اینکه همه چیز آن را فقط پیچ و مهره اش را باز می کردم . پشت موتور ماشین یک فنر برای گاز داشت من آنقدر آن را دست کاری کرده بودم که فنر پاره شد . یکی از شب های ماه رمضان بود و ما می خواستم از قائم شهر به ساری برویم . چون افطار دعوت بودیم . خیلی فکر کردم که چه کار کنم . بالاخره تصمیم گرفتیم با کش آن را درست کنم . البته حدس می زدم که در مسیر موتور داغ می کند و کش پاره می شود . اتفاقا همین طور هم شد و در جاده ماشین خاموش شد . پدرم گفت باز این پسر کار خودش را کرد . در دوران کودکی بخاری و وسایل برقی درست می کردم . تخت میز صندلی برای اسباب بازی بچه ها درست می کردم . مثلاًچاه نفت درست کرده بودم . یادم هست در دوران دبستان تحت تاثیر مسائل سیاسی  پدرو...در مورد نفت و دکتر مصدق در خانه مان یک مخزن نفت ساخته بودم بعد هم شلنگ های کوچکی که به اصطلاح آن زمان توری ( نوعی سبد ) می گفتند را باز می کردم و پشت سر هم وصلشان می کردم و بعد چسب می زدم . سر شلنگها را با چوب شیب دار در ست می کردم و در زیر خاک تونل کشی می کردم مثلا 5-6 متر . بعد این می شد شبکه چاه نفت  . من به این مسائل خیلی علاقه مند بودم .تابستان ها در کارخانه کار می کردم .  مجموعه این عوامل و سایر مسائل باعث شد دید من نسبت به مطالعه و تکنولوژی شکل پیدا کند خودم علاقه مند به این کار بودم چون خیلی شیطان بودم خانواده از خدا می خواست که من هر جا باشم به غیر از خانه . علی رغم تاکید پدر و مادرم به درس خواندن ، در حد متوسط بودم به خصوص درسی را که علاقه مند بودم خیلی خوب می خواندم . مانند درس شیمی که گلیسیرین بود بمب درست کردن با نیترو گلیسیرین و.......... .من واقعاً دلم می خواست که اینها را بسازم . یک درسی درباره اکسیژن به ما داده بودند من که می خواستم درس را امتحان کنم شلنگی درست کردم و آن را روی دهانم بستم ته حوض عمیقی رفتم و نزدیک بود خفه شوم واقعاً کارهای خطرناکی انجام می دادم . بیشتر وقتم روی دیوار می گذشت چون فیوز از دست کارهای من زیاد می پرید و باید درستش می کردم . چنیدین بار این کار را کردم تا اینکه کنتور منزل آتش گرفت مادرم جیغ کشید و می گفتم به اداره برق زنگ بزنید که بیایند و آن را خاموش کنند . از آنجاییکه تصور می کردم که اداره برق برای روشنایی منازل مستقیما به هر منزل سیم کشی می کند به اداره برق زنگ زده و گفتم دوشاخه برق منزل مصطفی اصفهانی را از پریز برق در آورید .اصولا درس خواندن برایم جالب نیود . بچه مودبی بودم در مدرسه همه با احترام به من نگاه می کردند.زندگی حضرت رسول را می خواندم که می گفت به آسمانها و ستاره ها نگاه می کرد من هم ساعتها می نشستم و به ستاره ها نگاه می کردم . دوست داشتم که نتایج درس را ببینم مثلا از معلم می پرسیدم که این فرمول ریاضی چه کمکی بر ای ساخت یک ماشین می کند . مکانیک برایم بسیار جالب بود .

. در سال 1353 در دانشگاه مازندران و در رشته حسابداری قبول شدم . در دوران دانشجویی به هنر خیلی علاقه مند شدم و دوست داشتم درسم که تمام شد به انگلستان بروم و در دانشگاه رشته هنر را بخوانم . به جامعه شناسی و اقتصاد خیلی علاقه مند بودم کم کم تمایلم به علوم انسانی زیاد شده بود . من ویژگی خاص خود را داشتم روش کلی من اعتدال بود هنوز هم از افراط بیزارم در سال 58 فارغ التحصیل شدم .

بعد از انقلاب هم جنگ شد و دو سال به عنوان ستوان دوم در زمان جنگ خدمت کردم جنگ برایم نقش زیادی داشت . من در آن زمان مفهوم کار و مبارزه را فهمیدم . نوجو.ان و پیر در کنار هم سنگر ساخته و می جنگیدند . این موضوع برایم نشانگر یک قدرت و توانایی بود که ذهنم  را برای تحولی عمیق آماده می کرد و در زمان جنگ بیشتر فهمیدم که به عنوان یک شهروند باید وطنم را بسازم  . پس از دوران جنگ در کارم به سرعت رشد کردم بطوریکه در عرض یک سال یکی از حسابداران موفق شدم . بعد از دو سال از من درخواست کردند که عضو هیئت مدیره ی شرکت های وابسته به سازمان صنایع ملی ایران شوم بدون اینکه کسی معرفم شود . در سال 1364عضو هیئت مدیره کارخانه دستمال کاغذی حریر قائم شهر شدم . کارخانه را از هیچ شروع کردیم . در سال 65 قصد خرید ماشین دستگاه دستمال کاغذی از انگلستان را داشتیم که به خاطر وضعیت زمان جنگ آن را لوکس اعلام کردند . بعد از مدتی تصمیم گرفتم که دستگاه را خود بسازیم و آ نرا ساختم .

به نظرم همه چیز باید نو باشد همه به من می گویند که تو آدم غیر عادی هستی .به من شفت می گویند که در گویش مازندرانی یعنی خل و چل ! این کلمه  را خود در نوجوانی رایج کردم . اصولا عرفهای اجتماعی را قبول ندارم و اما مجبور  به قبول آن هستم . تا سال 69 آنجا بودم و چند بار هم مدیر نمونه شدم . اما به دلایل مختلف با ان محیط   نتوانستم کنار بیایم و از آنجا بیرون آمدم .در ابتدا چند روز مرخصی گرفتم مدیر گروه سازمان صنایع ملی و سایرین از من درخواست کردند که عضو هیئت مدیره و مدیر اجرایی کارخانه جات بزرگ آنان شوم  ولی درونم به دنبال چیز گمگشته ای بود که خود نمی دانستم چیست ؟ به دنبال پول هم نبودم از یکنواختی کار و تولید خسته شده بودم به دنبال بازیابی و روحیات دوران کودکی و دوران جنگ  و تحولات غیر قابل وصف درونم بودم .

اواخر سال 1369 با سه نفر از دوستانم کارخانه پیشرانه را تاسیس کردیم .. تولید محصولات را شروع کردیم و بر سه محور این کارخانه را بنیان کردیم :

1-      مشتری گرایی   2-کیفیت و طراحی   3- توسعه منابع انسانی

روابطم با نیروی انسانی بسیار حسنه است تا این اندازه که همه را بسیار دوست دارم و هیچ تفاوتی میان زن و مرد نمی بینم . تعداد زیادی از خانم ها مدیران شرکتم هستند . فرهنگم با حفظ فرهنگ ایرانی و  مذهبی ادغام گردیده است   و اصولا نگاهم نگاه دموکراتیک است یعنی با فرهنگ اروپایی خیلی راحت می توانم زندگی کنم .